وابی سابی، یکی از هنرهای کهن ژاپنی است که مقصودش درک و دریافت مفهوم زیبایی و کمال است در گزارههای ناکامل و ناقص. وابیسابی، افتخار میکند و احترام میگذارد به هر آنچه ناقص، ناکامل و ناپایدار است. این هنر، شکوه و زیبایی را در چیزهای ساده، افتاده، و غیرمعمول درمییابد.
از همینمنظر، عشق وابیسابی طور هم یعنی هنر و مشق عاشقی کردن با تمام نواقص موجود در خودمان و شریک زندگیمان. منظورمان صرفاً پذیرش و یا انکار چیزهایی نیست که میتوانند موجب آزردگی خاطرمان شوند یا حتی حسابی خشمگینمان سازند؛ بلکه مفهوم واقعی آن یعنی قدردانی و تحسین از ته قلبمان به خاطر موجودیت و منحصر به فرد بودن همدیگر.
تصور کنید در مقابل یک گلدان حدوداً یک متری با یک تَرَک بزرگ و ناجور از بالا تا پایین، قرار میگیرید. احتمالاً خیلی سریع قضاوت میکنید و آنرا گلدانی زشت یا خرت و پرت و بیارزش میشمارید و بیاعتنا از کنارش عبور میکنید. ولی آنها که وابیسابی گونه میاندیشند، ممکن است آن گلدان را بسیار با شکوه بپندارند و با درک عمیق و زوم کردن روی تَرَک گلدان، به قدمت و زیبایی موجود در نقص آن افتخار کنند و گرامیاش بدارند.
درست مثل گلدان تَرَک خورده، اختلافنظرها هم بخشی از ماهیت رفتاری ما هستند که تغییر ناپذیرند. عشق وابیسابی طور، این فرصت را به ما میدهد تا این اختلافات و نواقص را هم در خودمان و هم در شریک زندگیمانپذیرا باشیم و عاشقانه دوستشان بداریم. این همان زیبایی نابی است که مقابل دیدگانمان میخرامد، منحصربهفرد بودنمان را به رخ میکشد، حس انسان دوستیمان را برمیانگیزاند، و ما را عمیقاً با یکدیگر پیوند میدهد.